نما ، شات ، پلان ( Shot )
 
  نما   ، کوچک ترین جزء فیلم است و برابر است با ،   هر بخش از فیلم که در آن ، دوربین دوربین بدون خاموش شدن ، یک برداشت مستمر داشته است. نما را نمی توان دقیقا   برابر با برداشت دانست ، زیرا هر برداشت ممکن است دستخوش   تدوین شود و دقیقا آن چیزی نباشد که بر پرده ظاهر می شود.
  نماها را معمولا بر اساس موارد زیر دسته بندی می کنند :
 
  فاصله میان دوربین و سوژه ( به ویژه شخصیت )
 
  نمای خیلی دور ( Extreme Long Shot )
  نمایی که از فاصله خیلی دور از سوژه   فیلم برداری می شود و تصویری کلی از مکان رویداد ماجرا به دست دهد. چنین نمایی   معمولا به عنوان نمای معرف به کار می رود.
 
                                                                          
  نمای دور ، نمای عمومی ( Long Shot )
  نمایی که از فاصله ای دور ، سوژه را نشان می دهد. در این حالت علاوه   بر سوژه ، شخصیت ها و بخشی از محیطی که سوژه در آن قرار دارد ، نیز در این نما   دیده می شود. این   نما نگاهی کلی به موضوع دارد و موقعیت سوژه را در آن محیط و فضا نشان می دهد. در   واقع نمای دور بیش از نمای نزدیک و متوسط ، درباره رابطه سوژه با محیط به ما   اطلاعات می دهد. از این نما بسیار در شروع سکانس ها به ویژه سکانس آغازین   استفاده می شود ، به عنوان آخرین نمای فیلم هم بسیار مورد استفاده قرار می گیرد.
 
  نمای دور متوسط ، نمای نیمه دور (   Medium Long Shot )
  نمایی در حد فاصل میان نمای دور و نمای متوسط. این نما ، گستردگی   نمای دور را ندارد اما ، موضوع را کامل نشان می دهد.